Ruimte!

 
Jeetje wat is het lang geleden dat ik hier iets schreef...

Soms lopen dingen anders dan dat je dat zelf wilt. En soms lukt het gewoon niet om de dingen te doen die je eigenlijk heel leuk vindt om te doen. Helaas gaat het met mijn gezondheid nog steeds niet goed. Echt heel erg balen, maar ja, we gaan gewoon door hoor! Dan maar een paar stapjes terug (zeg ik al knarsetandend, want het went nooit en ik ben en blijf een ongeduldig type).

Toch blijft het kriebelen om soms de boel gewoon helemaal weer om te gooien. Maar ja, daar sta je dan als een ware dame in nood. Gelukkig kwam er dit keer geen prins op het witte paard (wat moet ik daar nu mee?) maar een sterk paar armen! Rob zette de bank met alle gemak weer tegen de muur. Ik had namelijk gemerkt dat ik steeds tegen de bank aan strompelde en dat irriteerde me plots enorm. Zo spontaan.... Ach ja, niets veranderlijk dan een mens zullen we maar zeggen! ;)

Doordat de bank weer tegen de muur staat heb ik veel meer ruimte in het midden van de kamer.  Omdat ik echt écht meer ruimte wilde hebben, hebben we de salontafel er ook maar meteen uitgegooid (als je dan toch bezig bent). Hiervoor in de plaats is een klein bankje terug gekomen. That's it. Alléén een bankje. Zo mooi en rustig. De kamer lijkt wel 2x zo groot. Én is stoot vrij voor deze strompelaar! Jack is er ook heel blij mee want die heeft nu zoveel speelruimte. Sinds de tafel weg is gaat iedereen ook veel meer op de grond met hem spelen. Zo grappig om te zien! De rest van de kamer is ook eigenlijk heel ruim geworden doordat ik alles er verder heb uitgegooid (en met 'ik' bedoel ik natuurlijk manlief, maar jullie snappen dat wel). Het enige wat mocht blijven staan was Karel. Want ja, zonder Karel is de kamer niet compleet hé.

Dan heb ik toch maar wat terug de kamer ingezet: naast de bank staat nu een klein tafeltje met een windlicht. Maar voor de rest nada, njente en driedubbel niks! Hoe bedoel je sober?

In de keuken hebben we een hele grote vijzel staan. Deze hebben we van de zomer ergens op de kop getikt. Hij is zo zwaar dat de auto een stuk naar beneden ging toen hij in de achterbak werd gelegd. Ik wilde hem heel graag in de gang hebben. Jullie weten wel: zo leuk met een rozenbotteltak erin. Ja, daar heeft hij ook even gestaan. Maar -en ik weet niet hoe ze het deden- de tak nam telkens de benen (of beter: bleven steken achter iemands arm en plakken aan iemands jas etc. etc.). De visite had er helemaal last van! Die liep gewoon door naar buiten met een tak op de rug! Zie je het al voor je? Iedere keer een gang vol met besjes en een tak met steeds minder besjes... tja dan weet je al snel wat je moet doen. *diepe zucht*

Ik zie al bij velen de kerststalletjes uitgestald (bij wijze van spreken). Super leuk! Maar helaas door de allergieën van dochterlief kunnen hier geen kersttakken of bomen binnen worden gehaald. Aan de ene kant heel jammer, maar -jullie weten hoe ik ben- waarschijnlijk zit ik er binnen een uur alweer aan het frutselen en ligt het binnen een dag alweer buiten of op zolder. Dus eigenlijk wel makkelijk, zo'n dochter! ;) En een kunstkerstboom komt er ook niet in bij Rob, dus dat is ook opgelost. Wel zal er in de komende tijd buiten onder de veranda iets met kerst en lichtjes gedaan worden. Maar ik ben helemaal nog niet uit wat dat moet worden (want ja, ook daar mag het niet té vol worden...). Komt vast wel goed. Voordat het kerst is.

liefs, Marjan

Takken, Groot en Klein...

Onlangs moest Rob in Barneveld zijn, vlak bij de Espeterhoeve. Dit vond ik natuurlijk heel erg. Vooral toen we samen in de auto zaten, op weg naar Barneveld, toen hij opmerkte dat 'die ene winkel hier toch in de buurt was?'. Waarop ik natuurlijk volmondig 'ja' zei. Waarop hij stil bleef. Waarop ik suggereerde 'zullen we even langs gaan? Nu we er toch zijn?'. Waarop hij instemde. Heel, heel erg.

Ik was al eens een keertje eerder bij de Espeterhoeve geweest. Tezamen met dochterlief er even snel doorheen gescheurd terwijl Rob en Jack buiten in de hozende regen stonden te wachten. Dus niet echt de ideale situatie om lekker rustig, ontspannen, op je gemak even rond te snuffelen. Maar nu, met zijn tweetjes en met een schijnende zon, konden we alle tijd nemen...

Allerlei mooie spullen kwamen voorbij. Eigenlijk ben ik op zoek naar een mooie houten bank voor achter de chaise longe. Dit omdat in de meest recente 'schuif-sessie' het oude bierbankje zijn weg -op de één of andere manier- hier naartoe heeft gevonden. Met Karel erop. Het staat zo mooi dat ik dus ook een mooi bankje wil om er neer te zetten (ipv dat ene bierbankje). Maar die prijzen! Om steil achterover van te vallen... Dus dat wordt nog maar even doorzoeken en staat Karel prima op het bierbankje!

Al lopend door de winkel zag ik een grote bos ..... En nu, al lopend door het huis, zie ik 'm weer. ;) Liefde op het eerste gezicht, zullen we maar zeggen. Hij ligt in/op een oude trog op de salon tafel. Meer heeft de tafel niet nodig. De vorm van de tak/bos past helemaal bij de trog.

Voor in de keuken had ik ook nog een mooie lange bos olijftakken meegenomen. Ze hebben ietwat te lijden gehad met het warme weer, maar voor hoe lang ze al staan (ben een beetje laat met het schrijven van deze post *oops*) doen ze het uiterst goed. Daarbij, ik houdt er wel van als ze mooi indrogen. Zorgt voor een interessante textuur en kleuring, perfect voor in de keuken! Ik heb ze in een grote houten kruik gezet, omringd met kleinere kruikjes en de grote ronde olijfbak staat tegen de muur aan. Een mooi hoekje om naar te kijken tijdens het koken (maar niet te veel, anders brandt het eten aan). ;) Voor de rest heb ik eigenlijk heel veel spulletjes weer weggezet. Ik wilde ook hier rust en ruimte...

liefs, Marjan

Het Tuinmeubilair

Wat een weer! Van zonneschijn naar watertoestanden en terug naar zonneschijn. Ik ben blij dat het weer iets is afgekoeld. Die vochtige warmte is niet alleen benauwend maar tevens destructief voor mijn lichaam. Een graadje of 20 doe ik het graag mee!

Het voordeel van zonneschijn is natuurlijk dat de openslaande deuren daadwerkelijk kunnen openslaan. En dat van 's morgens vroeg tot s' avonds laat! Zonneschijn brengt echter ook met zich mee een oog voor de tuin. Of beter: een oog door de tuin. Zo stond het houten bierbankje buiten bij de eettafel. Erg onhandig en niet erg flatterend. Zeker niet wanneer iedereen prompt met zonnebril en zonnebrand de tuin in rent. Daarom wilden we nieuwe tuinstoelen. Of eigenlijk: twee nieuwe banken, maar uit praktische overwegingen zijn het twee stoelen én een bank geworden.

Ik heb voor houten gekozen, omdat die -wanneer onbehandeld- zo mooi vergrijzen door weer en wind (of zon natuurlijk). ;) Na lang zoeken op het internet ben ik dan dus ook op deze houten bank en stoelen gekomen. Zoals je kunt zien zijn ze nu nog spik en span, maar als het goed is gaat dit snel veranderen. De eerste tekenen beginnen nu al te komen...

Zoals jullie kunnen zien hebben de deck chairs het nest verlaten. Dit omdat ze heel oud waren en dochterlief ipv op de stoel op de grond zat. Niet echt ideaal dus. Daarom hebben we daar in de plaats van de deck chairs de oude bank neergezet. Deze stond eerst bij de eettafel, maar is nu dus vervangen voor een nieuwer exemplaar. Maar, zoals jullie tevens kunnen zien, komt hij hier geheel tot zijn recht, Vooral nu de klimhortensia in bloei staat.

Rob komt nog al eens ergens zowel met zijn werk als op zijn fiets. Nu fietste hij laatst langs een huis waar een paar bekende timmermannen aan het werk waren. Dus stopte hij even om te praten en om de boel te bewonderen. Toen viel zijn oog op een grote balk die aan één kant verbrandt was. Deze was eruit gehaald en vervangen voor nieuwe balken (wel zo veilig voor de bewoners). 'Wat ga je met die balk doen?', vroeg Rob. 'Oh die gaat weg.' 'Nou dan wil ik hem wel hebben.' Goed afgetraind hé. ;) De verbrande balk en een maatje maakte zodoende zijn weg naar mijn tuin. Geweldig! Ze zijn nog niet geheel op kleur, maar net zoals het overige tuinmeubilair, moet het nog wat lijden onder het weer. Één balk staat er nu bij de eettafel met een oude bal erop. De ander staat dus naast het bankje in het midden van de tuin met een vrouwenhoofd erop. Geeft weer een extra dimensie aan het zicht! Niet erg dus om die deuren wagen wijd open te zetten.... ;)

liefs, Marjan

Rust & Ruimte

Als aller eerst wil ik iedereen bedanken voor alle positieve berichtjes. Wat lief dat jullie zo meeleven.

Rob had, zoals jullie in de vorige post konden lezen, inmiddels het hout voor onze nieuwe deuren in de kastenkamer gehaald. Zoals wel vaker het geval is: ik denk 'dat doe je zo toch even, gewoon een beetje zo en zo, en klaar is Kees!'. Maar dan blijkt natuurlijk de realiteit toch niet zo en zo in elkaar te zitten (en in plaats van 'klaar is Kees!' passeren er allemaal andere K-woorden het revue, maar die zal ik u allen besparen).

Er was geen mogelijkheid om alles wat in de kamer lag eruit te halen en Rob in een lege kamer te laten werken. Waar zou ik alles moeten laten?!? Echt geen idee... Dus besloten we dat we eerst de ene kant van de kastenwand gingen maken, om dan vervolgens in alle rust de tweede (zodat iedere keer de troep -en op dat moment is alles troep- netjes yin yang verdeeld is over de ruimte). Prima idee toch? Dan hoef ik dus alleen maar één kant leeg te maken en... Om gelijk het sprookje in duigen te laten vallen: niet dus. Want om kosten te besparen leek het mij een goed idee om de planken die aan de ene kant hangen te gebruiken voor de andere kant en dat dan voor de andere kant er andere iets bredere planken te halen zodat... Jullie begrijpen het al, het kwam er dus in feite op neer dat een rustige, goed georganiseerde, yin yang verdeelde situatie uiteindelijk is uitgelopen tot een volgepropte slaapkamer die meer iets weg had van een vuilnisbelt dan van die mooie plaatjes op de blog. En wat een werk het koste om die vuilnisbelt te creëren! Alles in plastic zakken gestopt en gesleept van de ene kant naar de andere kant, gestapeld tot aan het dak! Dat is natuurlijk een overdrijving, ik heb niet zó veel spul in de kastenkamer staan (de kamer is tevens een slag kleiner dan de slaapkamer). Maar op een gegeven moment begint het wel zo aan te voelen! En op dat moment ben je bereid om alles daadwerkelijk op een vuilnisbelt te gooien. En op dat moment komen ook de K-woorden naar boven... Konijnen Kunnen niet Koken, zullen we maar zeggen. ;) Maar ik moet toegeven, na een tijdje went dat ook wel weer hoor. Ach, ik hoefde in ieder geval niet lang na te denken wat ik die dag zal aantrekken (want ik kon toch nergens bij!).

Rob heeft een super kast gemaakt! Wat een ruimte (zeker toen het nog leeg was... *zucht*). Doordat alles eruit was kon ik natuurlijk meteen een grote opruiming houden, wat natuurlijk weer ruimte scheelde in de kast. Een goed georganiseerde, gebalanceerde en gewoonweg gecoördineerde (op kleur) planken keken mij met grote opluchting aan. Ik ben er zo blij mee! Het is zo mooi geworden en helemaal wat ik bedoelde. Een ruimte waar ik met plezier de monteur van de KPN in wil rondleiden. ;) Het enige is dat er nog haken op de deuren moeten komen. Want ja, oud hout hé. Niets is recht en alles is krom. Maar dat is juist de charme ervan, toch? Daar kan een Ikea kast niet tegen op! (tenminste, dochterlief herinnert me eraan dat het niet veel scheelt tussen de schots- en scheefheid van een oude houten kast en een Ikea kast als zij degene is die verantwoordelijk is voor het in elkaar zetten ervan. Maar geen paniek, dochterlief twee is wel een goed getrainde Ikea-puzzelaar).

Voor nu heb ik voor de deuren deurstoppers gezet. Daar zijn ze immers voor. ;) Om het geheel af te maken een grote mand met gehaakt dekens en dan is Kees toch daadwerkelijk klaar! Alhoewel... ook de muren -dat wat er nog van te zien is- hebben een kleine make-over ondergaan. Het houtwerk is in een mengelmoesje van grijs gedaan en de daadwerkelijke muren is in Carte Colori's Gritti gedaan. De vloer dan ook nog even een likje verf gegeven, een linnen lap voor het raam en huub, huub barbatruc!

Weten jullie nog de oude luiken die in de woonkamer hingen? Nou Rob, onze klusjesman, heeft ook hiervan mooie kastdeuren gemaakt op zolder. Hier had ik al een rek staan (van de Ikea) met alle lappen stof, maar ja, niet echt fraai natuurlijk. Maar gelukkig is nu alles mooi weggewerkt. Een kloddertje Gritti hier en een kloddertje Gritti daar... (maar dan wel in de krijtverf).

Dus jullie kunnen juist concluderen dat ik mij momenteel begeef in een heerlijk opgeruimd huis (op dochterliefs slaapkamer na, maar je moet altijd wat te wensen overhouden). Wat geeft dat een rust in het hoofd! Maarre, niet voor lang hoor... Inmiddels is Rob de buitenboel aan het schilderen. Alles wat nog wit is aan het huis moet nu toch ook echt verdwijnen... Je moet niet te lang stil zitten, toch?

liefs, Marjan

That's Life

Soms heb je zo'n periode dat alles anders gaat dan dat je zelf in gedachten hebt...

Een tijdje geleden mocht ik samen met Lia (I found my home), Judith (Judith & Co) en Ingrid (Home & Lifestyle) proefkonijntje spelen voor de workshop die Monica (Het Moonhuis) gaat geven voor Carte Colori. Super leuk natuurlijk! Helaas was er niemand van het thuisfront in de mogelijkheid om mij naar Culemborg te brengen. Maar ach, openbaarvervoer is er ook nog, toch? En Lia zou me dan ophalen op station Culemborg en vanaf daar was het nog maar een klein stukje rijden. Wat kan er mis gaan?

Nou, het begon al met het feit dat het lichaam 's morgens al dacht 'vandaag even niet'. Maar daar konden we natuurlijk niet aan toegeven. Zoiets leuks wil ik mij niet op het laatste moment laten afnemen. Dan maar -tegen beter weten in- doorzetten. Dus hup om 08:15 uur stond ik bij de bushalte. Alles was van te voren goed uitgedacht: eerst de bus hier in het dorp, dan met de trein naar Utrecht, tijd zat om over te stappen, bij Lia in de auto en dan natuurlijk stipt op tijd aankomen op de eindbestemming. Maar ja, het blijft het openbaarvervoer hé...

Eerst stond ik in de file hier in het dorp. Ach dat moet ik wel halen, dacht ik nog, met 8 minuten overstap tijd. Hoe lang kunnen we stilstaan op één weg? We kwamen beetje bij beetje dichterbij het station. We stonden een steenworp afstand ervandaan. De spoorbomen gingen langzaam naar beneden. Sh*t, daar gaat de trein. Ik zie hem zo vanuit het busraampje met andere reizigers vertrekken. Zonder mij erin. Wij staan nog steeds vast (hoe ironisch, voor de spoorbomen). Dus ik snel Lia maar bellen om te zeggen dat ik een half uur later aankom. Gelukkig was de volgende trein op tijd. Dus geen problemen verder. Toch?

Helaas, deze trein had 18 minuten vertraging richting Utrecht. Maar met een 23 minuten overstaptijd had ik -met een kort sprintje van de ene kant van het station hélemaal naar de andere kant van het station- 'genoeg' tijd om de volgende trein te halen. Ik stak bijna mijn armen in de lucht van overwinning, gehaald! Op tijd! Op het nippertje natuurlijk, maar ik zit erin.

En je gelooft het niet. Vertraging. 5 minuten maar, maar het gaat om de gedachte op dit moment...

Eindelijk aangekomen op station Culemborg. Ik zie iedereen naar een bepaalde uitgang lopen, dus ik ook maar. Want ja, ik om nu eenmaal niet dagelijks op station Culemborg om tegendraads op te spelen. En jullie raden het al, ik achter de horde aan om vervolgens op niets uit te komen. Niemand te bekennen. Daar stond ik weer aan de telefoon met Lia. Verkeerde kant van het station (wie had dat gedacht...). Na een korte detour dan toch eindelijk bij de auto. *zucht* We zijn er bijna!

Het was inderdaad niet ver van het station naar de Carte Colori HQ. We werden hartelijk ontvangen door Meta en haar team en de goede sfeer zette zich voort in de workshop. Het was heel gezellig en ze wisten zeker ons blogger dames te entertainen. ;) Ook ik ging naar huis met een leuk ornament, helemaal zelf gemaakt! (*ahum* met een beetje hulp van Monica, maar voor de rest helemaal zelf gedaan, gegarandeerd!). Monica was zo lief om mij thuis af te zetten en bij deze wil ik haar hiervoor nogmaals bedanken. Ik weet niet zeker of ik nog meer openbaarvervoer drama had aangekund... Bij thuiskomst had dochterlief al voor het avondeten gezorgd en kon ik dus zo aanschuiven. Wat een verwennerij!

Helaas dacht mijn lijf er net iets anders over. De volgende dag (en daarna nog weken) dacht het 'doe het lekker zelf maar, ik stop er mee!'. Dus ik kon helemaal niets meer en ik wilde ook niets. Ik heb jullie blogs wel gelezen maar reageren zat er gewoon even niet bij, sorry. Hetzelfde geldt natuurlijk voor deze blog. Rustig aan gaat het weer de goede kant op en probeer ik ook weer wat reacties achter te laten (en natuurlijk blogposts te schrijven).

Maar zoals altijd gaat er op zulke momenten plots van alles stuk. Waterkoker, tv, afzuigkap etc. etc. Alles gaf -zoals in een domino rijtje- de geest. Om gek van te worden. En als de monteur van de KPN komt en vraagt of "ik even een kijkje mag nemen bij uw splitter", en dat diezelfde splitter net staat in die ene kamer in het huis waar je met een poolstok door moet komen, is de maat vol. Hij beloofde nog om niet te kijken, maar toen ik de deur van de kamer open deed, zag ik zijn ogen groter worden. Ik wil deze kamer opgeruimd hebben. Echt, het schaamrood stond op de kaken. Rob heeft dus op mijn verzoek nog wat hout gehaald en is meteen aan de slag gezet. Het eindresultaat laat ik de volgende keer zien...

liefs, Marjan

Kronkeltakken

Ik vind de verschillende jaargetijden altijd zeer inspirerend. In huis even schuiven, iets verplaatsen, jullie kennen het vast wel. Onrustig, hé... Maar als alles dan uiteindelijk zijn nieuwe plekje heeft gekregen, merk je dat dat ook even nodig was om weer rustig te worden.

Nu komt de Pasen eraan en ja, paastakken horen daar nu echt bij. Ik dacht "leuk kronkelwilgen!", echter dochterlief zei  dat "als jij die dan in Karel zet, hang ik ze wel vol met eitjes. Net zoals vroeger." Nou, dat dacht ik dus niet!

Wat wil nu: rijden we van de week langs een bloemenzaak, zag ik daar een hele berg kronkeltakken liggen. Ik Rob overtuigen dat als je ergens van droomt en je het dan ziet, je meteen moet stoppen om het te scoren. Een teken dat je goede karma hebt, of niet dan? Helaas denken mannen daar nog wel eens anders over. Vooral als het om een bos takken gaat...

Rob was toch maar omgedraaid en ja hoor, die behulpzame bloemist zei "je red het wel, hé?", terwijl ze koffie aan het leuten was. Dat zeg je op dat moment dus echt niet tegen dovemansoren! Dus wij vol enthousiasme (*ahum* ik vol enthousiasme, Rob vol ongeloof) al die takken eruit gehaald.

Kronkelwilg, de naam zegt al genoeg, wat zitten die dingen in elkaar zeg! Rob vroeg zich nog of dit wel de juiste droom was, of dat we dan toch niet per ongeluk in een nachtmerrie waren beland. Maar ik moest ze hebben, want de volgende keer wordt er waarschijnlijk niet meer omgedraaid...

Maar dan gebeurt het, een mirakel: te groot. Te groot? Té groot?! Wie had gedacht mij ooit dit te horen zeggen, Miss Big is Better herself! Het was raar maar waar, de takken waren te groot, te dun en met te weinig kronkel. Bij elkaar in een bos prachtig, echter per stuk zag het er gewoon niet uit. Komt de behulpzame bloemist aanlopen, die al haar takken verwoest op de grond zag liggen, en zegt "we hebben achter ook kleinere hoor." En je gelooft het niet, daar zag ik twee hele mooie takken. Klein maar fijn!

Onze reis kon hervat worden, terwijl ik onderweg Rob alvast instrueerde over wat er allemaal moest gebeuren (bak van tafel, Karel op tafel etc.). Voorbereiden kan geen kwaad, toch? Thuis aangekomen zette ik hem meteen aan het werk. Gelukkig viel het mee (tenminste, ik hoefde alleen maar de koffie en thee te zetten). ;) In eerste instantie had ik de takken in Karel gezet, maar toen ik dochterlief al zag komen aanlopen met grote ogen en een pakketje nep eitjes aan touwtjes, bedacht ik me snel. Vindt ze toch veel leuker ervoor.

Karel stond mooi te pronken, de koffie en thee was inmiddels klaar en dochterlief stond beteuterd met eitjes in haar handen te kijken naar het eindresultaat. Rust.

liefs, Marjan

P.s. Bijna Pinksteren.... ;)

Ongeluk komt in drieën

Het begon allemaal met de waterkoker die plotseling de geest gaf. Toen liet ik tijdens het afwassen de ovenschaal vallen en sneed daarbij mijn hand open (je hebt nog niet je duim naar beneden of je staat alweer te zwaaien *zucht*). Vol verwachting zit ik op mijn stoel. Wat zal het derde ding worden? Misschien de wasmachine die plots kuren krijgt, of misschien natuurlijk de wasdroger die zal gaan staken of...

Al wegdromend hoor ik de douche al voor een gedurende tijd lopen. Ja, dat zijn we wel gewend met twee meiden in huis. Wat die er allemaal onder doen is voor mij een vraag. Geïrriteerd roep ik naar boven "zo is het wel genoeg hoor, schoon is schoon!" Dochterlief antwoord in alle onschuld, "maar ik sta helemaal niet onder de douche, dat is pap." "Pap?", dacht ik bij mezelf. Maar Rob is Jack aan het uitlaten.... Rustig loop ik naar boven. Wat gek, het licht in de badkamer staat niet aan. Langzaam doe ik de deur open.

Ongeluk komt altijd in drieën, en daar stond ik dan ook oog in oog met ongeluk nummer drie. Wat bleek, de waterleiding naar de kraan toe was out of nowhere gesprongen. De hele badkamer was gevuld met warm (natuurlijk warm) water. Een houten pot die ik daar op de grond had gezet, dreef nu doelloos in de ruimte. In alle paniek roep ik dochterlief. En nog een keer. En nog een keer. "Wat nou?!" "De badkamer!!" Op z'n elfendertig komt ze toch maar uit haar slaapkamer rollen. Er kwam echter snel een einde aan haar nonchalance toen ze zag wat ik bedoelde.

Wat nu? Rob was nog met Jack op pad. Des namen we het heft maar in eigen handen. De waterkraan dichtdraaien leek ons de logische eerste stap. Makkelijker gezegd dan gedaan! Daar lag dochterlief op haar buik in de gang, met hoofd en armen hangend in het gat, opzoek naar de waterkraan. Het lukte maar niet om hem dicht te krijgen. Gelukkig hoorden we toen het getrippel van vier voetjes en een vrolijke "hallo, we zijn er weer." "Rob kom snel! De waterleiding in de badkamer is gesprongen en we krijgen de waterkraan niet dicht!" Met grote stappen komt hij aanlopen, en na enig gehannes kreeg hij gelukkig wel de waterkraan dicht.

Dat was stap één, nu stap twee. Gelukkig (ja, we hadden veel geluk gezien het ongeluk) hadden we nog van de oude kraan wat onderdelen liggen in de schuur. En zo kon Rob het reparatierwerk in gang zetten. Alleen nog al dat water door het putje laten stromen en het ergste is achter de rug.

Dus dat was een goed begin van een heerlijk stress vrij en zonnig weekend. ;)

liefs, Marjan