donderdag 28 april 2016

That's Life

Soms heb je zo'n periode dat alles anders gaat dan dat je zelf in gedachten hebt...


Een tijdje geleden mocht ik samen met Lia (I found my home), Judith (Judith & Co) en Ingrid (Home & Lifestyle) proefkonijntje spelen voor de workshop die Monica (Het Moonhuis) gaat geven voor Carte Colori. Super leuk natuurlijk! Helaas was er niemand van het thuisfront in de mogelijkheid om mij naar Culemborg te brengen. Maar ach, openbaarvervoer is er ook nog, toch? En Lia zou me dan ophalen op station Culemborg en vanaf daar was het nog maar een klein stukje rijden. Wat kan er mis gaan?

Nou, het begon al met het feit dat het lichaam 's morgens al dacht 'vandaag even niet'. Maar daar konden we natuurlijk niet aan toegeven. Zoiets leuks wil ik mij niet op het laatste moment laten afnemen. Dan maar -tegen beter weten in- doorzetten. Dus hup om 08:15 uur stond ik bij de bushalte. Alles was van te voren goed uitgedacht: eerst de bus hier in het dorp, dan met de trein naar Utrecht, tijd zat om over te stappen, bij Lia in de auto en dan natuurlijk stipt op tijd aankomen op de eindbestemming. Maar ja, het blijft het openbaarvervoer hé...


Eerst stond ik in de file hier in het dorp. Ach dat moet ik wel halen, dacht ik nog, met 8 minuten overstap tijd. Hoe lang kunnen we stilstaan op één weg? We kwamen beetje bij beetje dichterbij het station. We stonden een steenworp afstand ervandaan. De spoorbomen gingen langzaam naar beneden. Sh*t, daar gaat de trein. Ik zie hem zo vanuit het busraampje met andere reizigers vertrekken. Zonder mij erin. Wij staan nog steeds vast (hoe ironisch, voor de spoorbomen). Dus ik snel Lia maar bellen om te zeggen dat ik een half uur later aankom. Gelukkig was de volgende trein op tijd. Dus geen problemen verder. Toch?

Helaas, deze trein had 18 minuten vertraging richting Utrecht. Maar met een 23 minuten overstaptijd had ik -met een kort sprintje van de ene kant van het station hélemaal naar de andere kant van het station- 'genoeg' tijd om de volgende trein te halen. Ik stak bijna mijn armen in de lucht van overwinning, gehaald! Op tijd! Op het nippertje natuurlijk, maar ik zit erin.

En je gelooft het niet. Vertraging. 5 minuten maar, maar het gaat om de gedachte op dit moment...


Eindelijk aangekomen op station Culemborg. Ik zie iedereen naar een bepaalde uitgang lopen, dus ik ook maar. Want ja, ik om nu eenmaal niet dagelijks op station Culemborg om tegendraads op te spelen. En jullie raden het al, ik achter de horde aan om vervolgens op niets uit te komen. Niemand te bekennen. Daar stond ik weer aan de telefoon met Lia. Verkeerde kant van het station (wie had dat gedacht...). Na een korte detour dan toch eindelijk bij de auto. *zucht* We zijn er bijna!


Het was inderdaad niet ver van het station naar de Carte Colori HQ. We werden hartelijk ontvangen door Meta en haar team en de goede sfeer zette zich voort in de workshop. Het was heel gezellig en ze wisten zeker ons blogger dames te entertainen. ;) Ook ik ging naar huis met een leuk ornament, helemaal zelf gemaakt! (*ahum* met een beetje hulp van Monica, maar voor de rest helemaal zelf gedaan, gegarandeerd!). Monica was zo lief om mij thuis af te zetten en bij deze wil ik haar hiervoor nogmaals bedanken. Ik weet niet zeker of ik nog meer openbaarvervoer drama had aangekund... Bij thuiskomst had dochterlief al voor het avondeten gezorgd en kon ik dus zo aanschuiven. Wat een verwennerij!


Helaas dacht mijn lijf er net iets anders over. De volgende dag (en daarna nog weken) dacht het 'doe het lekker zelf maar, ik stop er mee!'. Dus ik kon helemaal niets meer en ik wilde ook niets. Ik heb jullie blogs wel gelezen maar reageren zat er gewoon even niet bij, sorry. Hetzelfde geldt natuurlijk voor deze blog. Rustig aan gaat het weer de goede kant op en probeer ik ook weer wat reacties achter te laten (en natuurlijk blogposts te schrijven).


Maar zoals altijd gaat er op zulke momenten plots van alles stuk. Waterkoker, tv, afzuigkap etc. etc. Alles gaf -zoals in een domino rijtje- de geest. Om gek van te worden. En als de monteur van de KPN komt en vraagt of "ik even een kijkje mag nemen bij uw splitter", en dat diezelfde splitter net staat in die ene kamer in het huis waar je met een poolstok door moet komen, is de maat vol. Hij beloofde nog om niet te kijken, maar toen ik de deur van de kamer open deed, zag ik zijn ogen groter worden. Ik wil deze kamer opgeruimd hebben. Echt, het schaamrood stond op de kaken. Rob heeft dus op mijn verzoek nog wat hout gehaald en is meteen aan de slag gezet. Het eindresultaat laat ik de volgende keer zien...

liefs, Marjan