zondag 20 maart 2016

Kronkeltakken


Ik vind de verschillende jaargetijden altijd zeer inspirerend. In huis even schuiven, iets verplaatsen, jullie kennen het vast wel. Onrustig, hé... Maar als alles dan uiteindelijk zijn nieuwe plekje heeft gekregen, merk je dat dat ook even nodig was om weer rustig te worden.

Nu komt de Pasen eraan en ja, paastakken horen daar nu echt bij. Ik dacht "leuk kronkelwilgen!", echter dochterlief zei  dat "als jij die dan in Karel zet, hang ik ze wel vol met eitjes. Net zoals vroeger." Nou, dat dacht ik dus niet!


Wat wil nu: rijden we van de week langs een bloemenzaak, zag ik daar een hele berg kronkeltakken liggen. Ik Rob overtuigen dat als je ergens van droomt en je het dan ziet, je meteen moet stoppen om het te scoren. Een teken dat je goede karma hebt, of niet dan? Helaas denken mannen daar nog wel eens anders over. Vooral als het om een bos takken gaat...

Rob was toch maar omgedraaid en ja hoor, die behulpzame bloemist zei "je red het wel, hé?", terwijl ze koffie aan het leuten was. Dat zeg je op dat moment dus echt niet tegen dovemansoren! Dus wij vol enthousiasme (*ahum* ik vol enthousiasme, Rob vol ongeloof) al die takken eruit gehaald.


Kronkelwilg, de naam zegt al genoeg, wat zitten die dingen in elkaar zeg! Rob vroeg zich nog of dit wel de juiste droom was, of dat we dan toch niet per ongeluk in een nachtmerrie waren beland. Maar ik moest ze hebben, want de volgende keer wordt er waarschijnlijk niet meer omgedraaid...

Maar dan gebeurt het, een mirakel: te groot. Te groot? Té groot?! Wie had gedacht mij ooit dit te horen zeggen, Miss Big is Better herself! Het was raar maar waar, de takken waren te groot, te dun en met te weinig kronkel. Bij elkaar in een bos prachtig, echter per stuk zag het er gewoon niet uit. Komt de behulpzame bloemist aanlopen, die al haar takken verwoest op de grond zag liggen, en zegt "we hebben achter ook kleinere hoor." En je gelooft het niet, daar zag ik twee hele mooie takken. Klein maar fijn!


Onze reis kon hervat worden, terwijl ik onderweg Rob alvast instrueerde over wat er allemaal moest gebeuren (bak van tafel, Karel op tafel etc.). Voorbereiden kan geen kwaad, toch? Thuis aangekomen zette ik hem meteen aan het werk. Gelukkig viel het mee (tenminste, ik hoefde alleen maar de koffie en thee te zetten). ;) In eerste instantie had ik de takken in Karel gezet, maar toen ik dochterlief al zag komen aanlopen met grote ogen en een pakketje nep eitjes aan touwtjes, bedacht ik me snel. Vindt ze toch veel leuker ervoor.

Karel stond mooi te pronken, de koffie en thee was inmiddels klaar en dochterlief stond beteuterd met eitjes in haar handen te kijken naar het eindresultaat. Rust.

liefs, Marjan

P.s. Bijna Pinksteren.... ;)

maandag 14 maart 2016

Ongeluk komt in drieën


Het begon allemaal met de waterkoker die plotseling de geest gaf. Toen liet ik tijdens het afwassen de ovenschaal vallen en sneed daarbij mijn hand open (je hebt nog niet je duim naar beneden of je staat alweer te zwaaien *zucht*). Vol verwachting zit ik op mijn stoel. Wat zal het derde ding worden? Misschien de wasmachine die plots kuren krijgt, of misschien natuurlijk de wasdroger die zal gaan staken of...

Al wegdromend hoor ik de douche al voor een gedurende tijd lopen. Ja, dat zijn we wel gewend met twee meiden in huis. Wat die er allemaal onder doen is voor mij een vraag. Geïrriteerd roep ik naar boven "zo is het wel genoeg hoor, schoon is schoon!" Dochterlief antwoord in alle onschuld, "maar ik sta helemaal niet onder de douche, dat is pap." "Pap?", dacht ik bij mezelf. Maar Rob is Jack aan het uitlaten.... Rustig loop ik naar boven. Wat gek, het licht in de badkamer staat niet aan. Langzaam doe ik de deur open.


Ongeluk komt altijd in drieën, en daar stond ik dan ook oog in oog met ongeluk nummer drie. Wat bleek, de waterleiding naar de kraan toe was out of nowhere gesprongen. De hele badkamer was gevuld met warm (natuurlijk warm) water. Een houten pot die ik daar op de grond had gezet, dreef nu doelloos in de ruimte. In alle paniek roep ik dochterlief. En nog een keer. En nog een keer. "Wat nou?!" "De badkamer!!" Op z'n elfendertig komt ze toch maar uit haar slaapkamer rollen. Er kwam echter snel een einde aan haar nonchalance toen ze zag wat ik bedoelde.

Wat nu? Rob was nog met Jack op pad. Des namen we het heft maar in eigen handen. De waterkraan dichtdraaien leek ons de logische eerste stap. Makkelijker gezegd dan gedaan! Daar lag dochterlief op haar buik in de gang, met hoofd en armen hangend in het gat, opzoek naar de waterkraan. Het lukte maar niet om hem dicht te krijgen. Gelukkig hoorden we toen het getrippel van vier voetjes en een vrolijke "hallo, we zijn er weer." "Rob kom snel! De waterleiding in de badkamer is gesprongen en we krijgen de waterkraan niet dicht!" Met grote stappen komt hij aanlopen, en na enig gehannes kreeg hij gelukkig wel de waterkraan dicht.


Dat was stap één, nu stap twee. Gelukkig (ja, we hadden veel geluk gezien het ongeluk) hadden we nog van de oude kraan wat onderdelen liggen in de schuur. En zo kon Rob het reparatierwerk in gang zetten. Alleen nog al dat water door het putje laten stromen en het ergste is achter de rug.

Dus dat was een goed begin van een heerlijk stress vrij en zonnig weekend. ;)

liefs, Marjan